jakimś czasie i jakiejś przestrzeni, i te właśnie ramy - czasowo-przestrzenne - wyznaczają niejako sposób wykorzystywania walorów przyrody. Jest bowiem oczywiste, że nie ma ani turystyki, ani rekreacji (poza jej formami odpoczynkowo-kontemplacyjnymi) bez ruchu, bez przemieszczania się w przestrzeni. Ruch ten rzadko jest swobodny, zwykle aranżują i synchronizują go przyjmowane a priori cele, wyznaczane zarówno przez potrzeby, jak i możliwości stwarzane przez środowisko, w którym ma się on realizować. Istotną cechą ruchu turystyczno-rekreacyjnego w przestrzeni jest synchronizacja, czyli nadawanie rytmu, powtarzalności, w czasie kolejno następujących wzorów zachowań osobniczych, układających się dzięki temu w zbiorowe łańcuchy działań. Dotyczy to zarówno zachowań motorycznych