nie było żywego ducha. Lesio tęsknym okiem popatrzył na długi, wijący się malowniczo ogon interesantów do wpłat i wypłat, opanował pokusę zajęcia miejsca w tym ogonie i podał urzędniczce swoje zawiadomienie. Podpisawszy się na pokwitowaniu, otrzymał od niej kopertę z urzędowym nadrukiem.<br>Do kopert, opatrzonych urzędowym nadrukiem, Lesio odczuwał żywą abominację. W takich kopertach otrzymywał zazwyczaj z ORS-u uprzejme przypomnienia o nie zapłaconej racie i z Biura Inkasa informacje o zaległych rachunkach. Nie przeczytał więc nadruku, tylko otworzył ją z determinacją i pośpiesznie, chcąc już od razu za jednym zamachem zainkasować wszystkie możliwe ciosy. Ze środka wyjął urzędowe pismo.<br>Przeczytał