tak, jakby mnie znali od dawna.<br>Jarosław miał duże poczucie humoru, śmiał się czasem do rozpuku, ale niezbyt chętnie słuchał anegdot o sobie, a krążyło ich wiele po Warszawie. Był przecież postacią anegdotyczną z tymi swoimi przyzwyczajeniami, porzekadłami i koneksjami, o których lubił opowiadać.<br>Szeptano o nim rozmaite plotki, stwarzane ad hoc czy to przez Minkiewicza i Słonimskiego, czy przez satyryków występujących w kabaretowych teatrzykach. Kiedy słyszał zabawne dykteryjki o kolegach, chichotał, nie śmiał się, jak przystało człowiekowi o jego posturze i głosie, lecz chichotał cienko i piskliwie. To mnie bardzo bawiło.<br>Kiedyś, zrobiwszy sobie przerwę w podróży do Zakopanego, zaprosił mnie