i pokoju, które należały przecież do kompetencji wiecu. Dotyczyło to zresztą wszelkich politycznych decyzji. <q>"Król - pisał Helmold o Rugianach - cieszy się u nich mniejszym poważaniem niż kapłan. On bowiem [kapłan] bada wyrocznie i wyniki losów. On sam zależy od skinienia losów, król zaś i lud zależą od jego skinienia"</> (Ille ad nutum sortium, porro rex et populus ad illius nutum pendent 51. Słowa te wielokrotnie cytowano na dowód rzekomo teokratycznej formy północnopołabskich ustrojów plemiennych lub na dowód niewątpliwego przodownictwa kultowego i politycznej hegemonii Rugian. Obok specyfiki - zarówno tej domniemanej jak i tej oczywistej - mamy tu jednak do czynienia z regułą ustrojową