uznanie ich wewnętrznego porządku (bez względu na to, czy traktuje się go jako wspólny twór indywidualnych świadomości czy jako narzucający się im system "zasad apriorycznych") za ostateczną determinantę odnośnych praktyk. Obiektywnie bowiem rzeczy mają się odwrotnie: to właśnie - uświadamiana bądź też nie uświadamiana - funkcjonalność owych praktyk, fakt, że stanowią one adekwatną odpowiedź na zapotrzebowania podstawowej praktyki ogólnospołecznej czy (co jest regułą w przypadku sztuki a także humanistycznych dziedzin nauki) praktyki prawno-politycznej - włącza ich konteksty subiektywne do sfery świadomości społecznej. Należy jednak pamiętać przy tym o dwóch momentach: po pierwsze, owe subiektywne konteksty społeczne zarówno praktyki naukowej jak i artystycznej danej