odpowiada ekstremalnemu stanowisku keynesistowskiemu, o którym również była mowa w rozdziale dziewiątym. Załóżmy, że początkowo gospodarka znajduje się w stanie równowagi, w której agregatowy popyt () odpowiada potencjalnemu dochodowi narodowemu (Yp), a więc dochodowi wytworzonemu przy pełnym wykorzystaniu zasobów czynników produkcji (punkt E0 na rys. 16.2). Przyjmijmy, że nastąpił wzrost agregatowego popytu na towary, co na rys. 16.2 znajduje wyraz w przesunięciu prostej do położenia. W rezultacie pojawia się nowa równowaga w punkcie E1, przy wyższym niż poprzednio poziomie cen (P1). Procesy inflacyjne nie zatrzymają się prawdopodobnie na wzroście cen z P0 do P1. Wzrost cen uruchamia bowiem dalsze mechanizmy