mógł spełnić wszelkie oczekiwania romantyków, wpisane w ich dramaty (co pięknie ukazał Zbigniew Raszewski, pisząc o teatrze wpisanym w dramaty Mickiewicza i Słowackiego), to jednak codzienność relacji między autorami a dyrekcjami teatrów układała się inaczej.<br>W dobie romantycznej rozszerzano na przykład, zgodnie z ideą historyzmu, ambitne postulaty Talmy dotyczące kostiumu aktorskiego. Wzory czerpano z malarstwa, z obrazów - Rafaela, Tycjana, Veronese'a. Inspiracją dla innowacji kostiumologicznych stała się także moda na egzotyzm i chęć ukazania odległego kolorytu lokalnego. Te nowości teatry przyjmowały jednak z wielkimi oporami. Przeszkodą były nie tylko względy finansowe, uniemożliwiające odpowiednie wyposażenie teatralnej garderoby, lecz także niechęć aktorów (a zwłaszcza