miesiącami latach i wojny światowej, głównie ze względu na nikłą manewrowość wojsk i znikomą przecież ich siłę uderzeniową, działania zaczepne każdej ze stron konfliktu nosiły charakter swego rodzaju powolnego "przegryzania", "przepalania" poszczególnych rubieży i linii obronnych. w 1918 r. niemieckie dywizje w Pikardii w ciągu dziesięciu dni uporczywych zmagań przerwały alianckie linie obrony i na dwu odcinkach przełamania, o szerokości 8 i 10 kilometrów, wtargnęły w głąb ugrupowania sprzymierzonych na głębokość prawie sześćdziesięciu kilometrów. Niestety, następne natarcie zaległo nie osiągając zakładanych celów. Jest rzeczą oczywistą, że tego typu działania nie wymagały zbyt głębokiego rozpoznania powietrznego, a dostrzeżonym w dole, powolnym, nieruchawym