strofy wiersza nasuwają skojarzenie z trójczłonową, łukową formą muzyczną ABA1, najprostszą w pieśni, a najbardziej rozwiniętą w allegrze sonatowym - z dualizmem tematów w jego ekspozycji, z apogeum w burzliwej, pełnej napięcia i fermentu części środkowej, zwanej przetworzeniem, i z rozwiązaniem danym w repryzie. W pewnej mierze wiersz Błoka realizuje ideę allegra sonatowego. Strofa pierwsza eksponuje dwa przeciwstawne obrazy: natury i ptaka śpiewającego wieszczo na jej łonie; następna jest spiętrzeniem, akumulacją, nagromadzeniem, jak w sonatowym przetworzeniu, strasznych wizji niewoli, kaźni, trwogi i zguby; ostatnia wreszcie przynosi stopniowo uspokojenie. Wprawdzie i w strofie ostatniej toczy się dialektyczna gra przeciwnych elementów (oto przedwiecznemu niepokojowi