treścią życia; to ono, bardziej niż pisarstwo, nadawało mu sens. Toteż cierpiał z powodu niedoceniania jego utworów przez kolegów, lecz - zawsze wielkoduszny - miał mniej pretensji do nich niż do siebie. Wyrzucał sobie, że zbyt mało czasu poświęca na komponowanie, zadręczał się pytaniami na temat wartości tego, co stworzył, oskarżał o amatorstwo, niepokoił, czy aby nie popadł w muzyczną grafomanię. Rzadko bywał zadowolony z tego, co zrobił, a gdy mu się to zdarzało, jego niepokój zwiększał się jeszcze, gdyż uważał, że tylko miernoty bywają zadowolone z siebie. W tym bezlitosnym, masochistycznym niemal znęcaniu się nad sobą i rozdrapywaniu własnych ran nie ma