wymiaru rzeczywistości do drugiego, to znaczy albo ze świata przedstawionego utworu, którego jest kreatorem i zarazem głównym elementem konstrukcyjnym, do sfery świata realnego, w którym funkcjonuje jako autor określonej ilości porad i praktycznych wskazówek, albo &#150; na odwrót.<br> Heterogeniczna struktura poematu rzutuje także na jego budowę &#150; luźną, miejscami wręcz amorficzną, o swobodnym toku narracji, znamionującym się programową dygresyjnością i epizodycznością, dowolnością skojarzeń i asocjacji, a zarazem dążnością do przekazania potencjalnemu odbiorcy możliwie największej ilości pouczeń, instrukcji i rzeczowych informacji. Musiało to oczywiście ujemnie wpłynąć na wewnętrzną spójność materii narracyjnej. Nie doprowadziło jednak do całkowitego zaniku rygorów konstrukcyjnych. Zwornikiem utrzymującym dostrzegalny