a potem wygodny przedział 2-osobowy, szampan i nocne rozmowy aż do Warszawy. Każdy, kto widział film "Transamerican Express", wie, o co chodzi. Błysk podziwu w oczach mojej małżonki był dla mnie najwyższą nagrodą. Dlatego kiedy w parę godzin później do podstawionego pociągu rzucił się dziki tłum, ja z iście angielską flegmą kroczyłem wzdłuż składu pełen godności z biletami w ręku. Powtarzałem tę trasę po raz trzeci, poruszałem się już nerwowym truchtem, lecz mimo to nie mogłem odnaleźć mojego wagonu. Na szczęście kierownik pociągu zachował zimną krew, tłumacząc cierpliwie: "i skąd ja panu znajdę taki wagon, jak mnie go nie podstawili, ale