modliliśmy się przez lata: faceta z doskonałą formacją intelektualną, który pokazywał, że nie jesteśmy zacofańcami, nie, my właśnie przezwyciężyliśmy już postmodernizm, my mamy rację: postpostmoderniści. Dziewczyny, weteranki adoracji najświętszego sakramentu bez odrobiny makijażu, liderki pielgrzymek z grubymi łydami, miłośniczki nocnych czuwań z zapuchniętymi oczyma, oazowiczki w za dużych swetrach i animatorki ruchów odnowy w rogowych okularach, nagle dostawały książkę marzeń, dostawały potwierdzenie, że lata wyrzeczeń nie były owocem jakiegoś feleru ich kobiecości, ale wynikiem zdrowego rozsądku. Rozsądku, który kazał odrzucić nowomodne bajania kwestionujące dekalog i dwadzieścia wieków tradycji chrześcijańskiej, rozsądku, który kazał zrozumieć, że nowym wcieleniem komucha jest postmodernista.<br><br>Byłem zakochany