u kolegi pisarza-klaboracjonisty (w "Proteście") - stwarzają Wańkowi sytuacje, w których obecność jego działa jak odczynnik chemiczny, wydobywający na jaw rozmaite formy samooszustwa i samouspokojenia. Uwaga autora koncentruje się na jego partnerach, na ich zachowaniu, reakcjach, ale celem jest diagnoza choroby społecznej, nie jej statystyka. Toteż prezentowane przez Havela okazy antropologiczne są także obiektem troski, a nawet współczucia. Prawda artystyczna tych dramatów zasługuje na najwyższe uznanie.<br> &lt;au&gt;E.K.&lt;/au&gt; &lt;/div&gt;<br><br>&lt;page nr=95&gt;<br>&lt;div&gt;&lt;tit&gt;ANTYMONIE I IMPONDERABILIA&lt;/tit&gt;<br>&lt;intro&gt;Trudno się nie zachwycić. Po znakomitej analizie języka poetyckiego Mirona Białoszewskiego, Stanisław Barańczak napisał kolejne - równie świetne, co poprzednie - studium na temat współczesnej poezji. Tym razem bohaterem książki Barańczaka jest