wykształconych. Humanizm był elitarny i egalitarny zarazem. Elitarny, bo tworzył wysokie normy wytworności językowej i erudycji, którym niełatwo było sprostać. Egalitarny, bo oceniał ludzi nie wedle urodzenia i stanu, lecz wedle wiedzy i wykształcenia jako zasługi osobistej.<br>Kult języka był kultem retoryki i gramatyki, których najdoskonalsze wzory odnajdywano w łacinie (antycznej) i grece. Niektórzy humaniści przełomu XV i XVI w. posunęli się tak daleko, że nawet twierdzili, iż języki klasyczne same w sobie zawierają gotowe struktury myśli w postaci ostatecznej i niezmiennej. Takie poglądy niebawem doprowadziły do formalizmu i puryzmu: wzory starożytne traktowano jako niepodważalne normy. Normą najszczytniejszą była praktyka pisarska