o światowych sukcesach polskich twórców, on może zweryfikować ich oceny. Kiedy Krzysztof Warlikowski wystawia w Nicei "Sen nocy letniej" Szekspira i połowa publiczności wychodzi w trakcie przedstawienia, czytamy, że straszni francuscy mieszczanie nie zrozumieli wielkiego artysty. Tymczasem paryski punkt widzenia daje Sewerynowi inną perspektywę. Może porównywać spektakle u nas okrzyknięte arcydziełami z widowiskami innych twórców, nierzadko rzeczywiście decydujących o obecnym wymiarze europejskiego teatru. W takim zestawieniu widać prawdziwą wartość naszych "cudownych dzieci". Paryż to nie Warszawa i nie Kraków...<br><br>I tu tkwi sedno sprawy. Andrzej Seweryn mimowolnie ujawnia na co dzień skrzętnie ukrywane, a czasem nawet nieuświadamiane kompleksy ludzi polskiego teatru