drugie zarazem, to powstaje ciekawe pytanie o ewentualny związek, przynajmniej o związek wobec wspólnego przeciwnika, którym staje się wspomniany kierunek przemian współczesnego kina. Kina już tylko, a nie sztuki filmowej.&lt;/&gt;<br><br>&lt;div&gt;&lt;tit&gt;Dzikie dziecko i kontestacja&lt;/&gt;<br>Swoiste połączenie postawy romantycznej z duchem charakterystycznym dla kultury lat sześćdziesiątych bodaj najsilniej zamanifestowane zostało w arcydziele Herzoga znanym w Polsce pod tytułem Zagadka Kaspara Hausera, znacznie mniej sugestywnym niż oryginalny Jeder für sich und Gott gegen Alles (Każdy dla siebie, Bóg przeciw wszystkim). Film ten jest jakby punktem centralnym, w którym przecinają się niemal wszystkie najważniejsze wątki twórczości Herzoga. Przeczytałem kiedyś znamienną wypowiedź Ingmara Bergmana, który