smutkiem, płaczem, rozpaczą. To wyobrażenie o śmierci jako o nieodwracalnej przegranej, ostatecznej klęsce gruntuje w nas życie codzienne, wiedza praktyczna, medycyna i pisana historia. ((...))<br><br> Jakże ciężkie do zniesienia musi być życie, jak beznadziejna wydaje się dalsza wegetacja, skoro człowiek wybiera śmierć właśnie. Śmierć, która ma być ukojeniem, kresem cierpień, kresem aspiracji, dążeń, nadziei. Jak to jest? Z jakimi problemami musimy się zetknąć, jak głęboko je przeżyć, zanim zamkniemy za sobą drzwi nieodwołalnie i ostatecznie? Czy decyzja o odebraniu sobie życia rodzi się nagle, czy też przeciwnie, narasta tygodniami, miesiącami, latami? Badacze zjawiska wskazują, że powszechniejsza jest ta druga ewentualność. Początkowo zapewne