nic, panie profesorze, grunt, że mury zostały ocalone. Jeżeli trzeba będzie, to my dla kochanej nauki wszystko zrobimy. Aby tylko nam się rozwijała...<br>Profesor z podziwem kręcił głową.<br> - Popatrzcie, panowie, jaki rezolutny chłopiec.<br>Paragon skłonił się szarmancko, łypnął porozumiewawczo w stronę Antoniusza i szepnął mu do ucha:<br> - My do pana asystenta w niezwykle ważnej sprawie.<br> - A co takiego? - Antoniusz po zagadkowych i poważnych minach wywnioskował, że chłopcy znowu szykują niespodziankę.<br> - A nic - ociągał się Paragon - wolałbym na osobności. To prywatna sprawa.<br>Antoniusz przeprosił profesora, wstał, odszedł z chłopcami w stronę namiotów.<br> - Co wy znowu kombinujecie?.<br> - Mamy do pana asystenta wielką prośbę