do pana asystenta w niezwykle ważnej sprawie.<br> - A co takiego? - Antoniusz po zagadkowych i poważnych minach wywnioskował, że chłopcy znowu szykują niespodziankę.<br> - A nic - ociągał się Paragon - wolałbym na osobności. To prywatna sprawa.<br>Antoniusz przeprosił profesora, wstał, odszedł z chłopcami w stronę namiotów.<br> - Co wy znowu kombinujecie?.<br> - Mamy do pana asystenta wielką prośbę - powiedział Mandżaro. - Chodzi o pożyczenie kostiumów do straszenia &lt;page nr=188&gt;<br> - Wykluczone - przerwał mu Antoniusz. - Chcecie coś narozrabiać?<br> - Wcale nie, panie asystencie, my tylko w celach doświadczalnych - tłumaczył Paragon.<br> - Nie ma mowy. Raz na zawsze już koniec z duchami. Paragon posłał mu żałosne spojrzenie. Twarz Antoniusza złagodniała.<br> - O jakie doświadczenie wam