we mnie wiara w jego literackie powołanie i cel, do jakiego dążył. Odnosiłem wrażenie, że osiągnie to, co zamierza. W warszawskim podziemiu kulturalnym uznawano jego talent za wybitny i czekano na książkę, która ostatecznie zadecyduje, jakie miejsce zajmie w naszym piśmiennictwie. Wierzyłem, że szczytowe.<br>Po wyzwoleniu przyjąłem go z wielką atencją, gdy zjechał wraz z rodziną do Krakowa. Nie tylko ja. Wśród krakowskich pisarzy, zwłaszcza młodszego pokolenia, miał ugruntowaną pozycję i jego nazwisko dodawało splendoru naszemu Oddziałowi. Powierzono mu prezesurę i liczono się z jego zdaniem. Patrzono na niego jeszcze oczami czytelników książek wydanych przed wojną. Dopiero później, po dłuższej zażyłości