wykonywał solennie, prowadząc partnerkę z daleko odstawionym ramieniem, tak jak tańczyło się w latach dwudziestych. Zawsze miał wtedy poważną minę i widać było, że taniec był dla niego czymś takim, co należało celebrować. Raz zwróciłem mu uwagę, żeby nie machał tak szeroko rękami i wówczas odpowiedział mi spokojnie, lecz bardzo autorytatywnie, że taniec jest pewnego rodzaju obrzędem i wymaga dużej staranności.<br>- Tak mnie nauczono i nie będę nic zmieniał.<br>- Ale zwracasz na siebie niepotrzebnie uwagę i stajesz się obiektem kpinek młodzieży.<br>- Mało mnie to obchodzi. Jestem stylistą.<br>Trudno go było czasem przekonać. Nie przyjmował do wiadomości żadnych rad czy ostrzeżeń. Uparta