produkcji potencjalnej. Na gruncie syntezy neoklasycznej nastąpiło więc połączenie wiary w samoczynne mechanizmy przywracające równowagę gospodarczą z przekonaniem o konieczności aktywnej polityki ekonomicznej, która ma niwelować skutki niedoskonałości mechanizmu rynkowego. Interwencja państwa wpływa na tempo dochodzenia gospodarki do równowagi.<br>W opozycji do tego "eklektycznego" nurtu, albo - według Joan V. Robinson - "bękartów" keynesizmu, znajduje się grupa postkeynesistów. Zaliczyć do niej możemy J.V. Robinson, R. Harroda (1900-1978), N. Kaldora (1908-1986), P. Sraffę (1898-1983) i M. Kaleckiego (1899-1970). Wskazują oni na nieprzystawalność podejścia neoklasycznego oraz keynesistowskiego i niemożność tworzenia syntezy. Według nich, samoczynny mechanizm rynkowy nie jest w stanie