na stałe gdzie indziej niż w kraju, choć ja nie wiedziałem, czy będę miał do kogo wracać we Lwowie lub w Warszawie: od końca czerwca tysiąc dziewięćset czterdziestego pierwszego roku nie wiedziałem, co dzieje się z naszym tatą, z babusią i z Renkiem, czy jeszcze żyją, bo przypomniałem sobie, że babusia w okupowanym przez Sowietów Lwowie uległa ciężkiemu wypadkowi: wybuch piecyka gazowego dotkliwie ją poranił i poparzył, tak że życie jej wisiało na włosku, o czym dowiedzieliśmy się z ostatniego otrzymanego w Paninie listu stamtąd,<br>i widzieliśmy się nawzajem z Albinem na mostkach kapitańskich mijających się w porcie statków, w pięknych