psychiatrycznym.<br>Kiedy &lt;name type="tit"&gt;Podróż do kresu nocy&lt;/&gt; uzyskała &lt;name type="tit"&gt;nagrodę Renaudot&lt;/&gt; i sławę, &lt;name type="person"&gt;Louis-Ferdinand Celine&lt;/&gt; miał trzydzieści osiem lat. Od osiemnastu był kaleką wojennym. Znał miary bólu i rozpaczy. Współczuł wszystkim nieszczęśliwym tego świata. I błagał. O co? O miłość. Wiedział przy tym, że w świecie rządzonym przez pieniądz i tłustych bankierów nie ma miejsca dla ludzi. Każdy stanie się bestią. Żeby być zdolnym do miłości, albo trzeba umrzeć, albo przebudować świat. &lt;name type="person"&gt;Celine&lt;/&gt; stanął więc po stronie rewolucji narodowej i społecznej. Jeszcze przed wybuchem II wojny światowej żądał wybicia gigantycznej masy żydowskich szczurów. Kiedy nadarzyła się okazja - w okupowanym Paryżu - zaczął zachęcać