tego też wziął swoje przezwisko. Gdy padał, trudno było nie usłyszeć.<br>Frajerki parsknęły śmiechem i zaraz umilkły. Grucha podnosił się wolno, one zaś czekały na karę za niestosowną wesołość. Lecz Grucha zawiódł ich oczekiwania. Nasze też. Nie sprawdził, która to najgłośniej się śmiała. Zaczął znowu krążyć między nimi, łagodny jak baranek.<br>- Chłopców potraktowałby inaczej - zauważył Irek.<br>- No, chociaż tyle wiesz o życiu - odrzekłam.<br>- Kiedyś był niezłym sportowcem. Mój ojciec go znał.<br>- Sportowcem, może - zgodziłam się.<br>- Nie lubisz takich facetów?<br>- Śmieszą mnie - wyjaśniłam.<br>- Chyba nie tylko - powiedział. - Przyglądając się, nie miałaś rozbawionej miny.<br>- Pewnie tęskniłam właśnie za autorytetem w szkole - odrzekłam ironicznie