widać, nie byłem dla tomu Łukasiewicza idealnym czytelnikiem. Zdając sobie sprawę z obecności elementów archaizującej stylizacji (nie sposób w końcu nie zauważyć formy "stawa", celowo gramatycznego rymu typu "zsuwając - znając", albo charakterystycznej inwersji w zakończeniu drugiego z cytowanych fragmentów), umiałem skwitować to zjawisko jedynie pobieżną wzmianką o "związkach z tradycją barokową" - nie doceniłem natomiast faktu, że związki te nabierają nader konkretnej treści i stają się znaczącym gestem semantycznym, gdy oba wiersze potraktować jako zamierzone nawiązania do określonego gatunku polskiej poezji barokowej.<br> Gatunkiem tym jest oczywiście hejnał. Że tego nie dostrzegłem w roku 1968, to znowu skutek luk w mojej studenckiej erudycji