lata, udzielając pomocy lekarskiej okolicznym mieszkańcom. Potem jednak bezczynność zaczęła mi ciążyć. Zrezygnowałem z bezpieczeństwa osobistego i w trzecim roku okupacji wróciłem do Warszawy, gdzie znowu mogłem poświęcić się chirurgii.<br>Wiem, Agnieszko, że te prozaiczne szczegóły mego życiorysu są nudne. Przepraszam. Przechodzę do właściwego tematu.<br>Jednego dnia wstąpiłem do pewnego baru kawowego na Wspólnej. Podczas okupacji pełno było w Warszawie takich barów i małych restauracyjek, gdzie pracowały żony oficerów, aktorki i tak zwane panie z towarzystwa. W barze kawowym na Wspólnej zobaczyłem Dianę, która podawała tam jako kelnerka.<br>Gdzieś ulotniła się jej dawna posągowość, ale uroda dzięki temu zyskała więcej ciepła, stała