patrzył ponuro ponad kobietą na wzgórze totemu; huśtał w opuszczonej lewej ręce ciemne gogle. Ojalika przyglądała się Imatorowi, uderzając nerwowo lornetką o udo. <br>- Bądźmy szczerzy - sapnął Sebeto. - DeWonte to nadzieja ocalenia; pani - dogorywanie i degeneracja w strachu... <br>- Zamknij się - warknął Jeslitochcew. <br>- Co tym razem wam zaoferował? - spytała spokojnie. - Pomysł z bazami na księżycu upadł, gdy się okazało, że nie sposób podnieść czegokolwiek z powierzchni planety, a upraw z "Arki" nie da się odtworzyć. Ile wam zajmie połapanie się w tym nowym wariactwie? <br>- No i po co ten sarkazm? Niczego pani nie zmieni. Ludzie pójdą za DeWontem. Myśli pani, że znaczą teraz