dęba! Wiem dobrze: tu - Bóg jest ukryty!<br>Zastygły w zlękłym skoku nad otchłanią wiszę,<br>Pełno w niej jego spojrzeń i głos jego słyszę:<br>"Jam - twój kres! Czekam na cię - na swego przybłędę,<br>A gdziekolwiek podążysz - tam ja z tobą będę!''<br>Nie znam kresu! Mej żądzy zuchwałym przymusem<br>Znagliłem zwierza w bezmiar, a on jednym susem<br>Przesadził otchłań z Bogiem, jak nikłą zaporę -<br>I znów jestem swobodny! Niebo wokół gore!<br>Lecz w chwili, kiedym gwiezdną zachłyśnięty tonią,<br>Dłoń w grzywie zaprzepaścił, tą zbłąkaną dłonią<br>W grzbiecie mego zwierzęcia zmacałem kark Boga!<br>Onże tak mię unosi w szału bezzacisze,<br>Jakby wspólna nam była