wąskiej przestrzeni kulis tragiczne bezmiary, kosmiczną bezdomność i sieroctwo wichury.<br>Coraz częściej otwierały się teraz drzwi sieni i wpuszczały okutanego w opończe i szale gościa. Zziajany sąsiad lub znajomy wywijał się powoli z chustek, płaszczy i wyrzucał z siebie zdyszanym głosem opowiadania, urywane bezładne słowa, które fantastycznie powiększały, kłamliwie przesadzały bezmiar nocy. Siedzieliśmy wszyscy w jasno oświetlonej kuchni. Za ogniskiem kuchennym i czarnym. szerokim okapem komina prowadziło parę stopni do drzwi strychu.<br>Na tych schodkach siedział starszy subiekt Teodor i nasłuchiwał, jak strych grał od wichru. &lt;page nr=108&gt;<br>Słyszał, jak w pauzach wichury miechy żeber strychowych składały się w fałdy i dach wiotczał