ze mną, ale nie mam ochoty nawet mówić. Siadam gdzieś w kącie i milcząc kleję chłopcom mały model samolotu. Potem idę w inny kąt, siadam i patrzę gdzieś przed siebie. Snuję się po domu, pod ścianami ze starą bronią. Wchodzę do naszego pokoju i usiadłszy w fotelu, zatapiam się w bezmyślnym przesuwaniu w głowie obrazów. Jest mi dobrze. Nie chcę i nie mogę czytać, nie chcę myśleć i mówić. Patrzę z okien na trawnik przed domem. Basia siedzi na ziemi w kole szeroko rozłożonej spódniczki i maluje. Nad jej rysunkiem pochylają się główki dzieci siedzących w milczeniu. Mogą tak siedzieć godzinami