się wola życia. Czuł się swoim bliskim niezbędny. Mobilizował siły psychiczne i dopiero w stanie skrajnego wyczerpania fizycznego poddawał się nieuchronnej konieczności. Każdy sygnał, że ludzie najbliżsi dają sobie bez niego radę, zmniejszał cierpienie, lecz równocześnie zmieniały się motywacje: stawał się człowiekiem oczekującym od nich pomocy. Każdy sygnał świadczący o bezradności i zagrożeniu ludzi bliskich powodował, że otrzymana paczka żywnościowa ratująca jego siły przeżywana była równocześnie jak dramat, ponieważ z jego powodu głodują najbliżsi.<br>Jeżeli więzień został wyrwany ze struktury, w której był przedmiotem opieki ludzi najbliższych, zdarzało się, że jego egocentryczne cierpienie pogłębiało się: rosło poczucie własnego nieszczęścia, odnoszonego do