staw parkiem, wiesz, przez alejkę spacerów. Niech co prędzej znikną. Nie bój się, Haniu.<br> Marta starała się mówić zwyczajnie, po imieniu, nie mogła inaczej. Czuła się związana z tą dziewczyną równie mocno, jak kiedyś wiązało ją coś z chłopcami w kombinezonach i z opaskami na ramieniu.<br> Niemcy schodzili po schodach bezszelestnie. Byli bardzo młodzi, smukli, bez reszty przerażeni. Trudno było zresztą określić, jak wyglądali. Moment tylko, gdy wbiegli do dworu, a teraz ciemno, nie ma się jak przyjrzeć, pomyślała Marta.<br>W jadalnym czekali na powrót Hani. Oczy wlepione w drzwi. Ogień syczał, rozpalił się od jednej zapałki. Lepiej było przy ogniu