postępować ostrożnie. Nie rzucił się w pogoń, lecz powolutku, krok za krokiem, zaczął przybliżać się do światła. Jakby łapał motyla, który dynda sobie w najlepsze na najkruchszym z kwiatów. Ani drgnęło. "Może to moja dusza?" - przemknęło Drzeźniakowi przez głowę. "Chuj wie" - odpowiedział sobie. Był już tak blisko, że czuł nawet bijące ciepło, a blask oślepiał mu oczy. Jeszcze chwila.<br>Nieznajomy usiadł na ławce obok. Potarłszy zziębnięte ręce, patrzył na skradającego się do karuzeli Zygmunta.<br>Jeszcze chwila i... skoczył Zygmunt w to światło! Rzucił się na marę senną, na klucze Piotrowe, na stół operacyjny, na klamkę u świrów - surmy anielskie zagrały! chór