że i w innych miejscach natrafiano na żyły drogiego kruszcu. Dość że Piotr Wydżga, opanowany chciwością, żył tylko myślą, jak posiąść ukryte bogactwa, przeczuwał je, chociaż odnaleźć nie umiał. <br>I bezwiednie tracił tymczasem skarb najdroższy: młodość, zdrowie i wesołość. Inni się bawili, kochali, zdobywali wiedzę, sławę; on żył jak pustelnik, błądząc nocami śród gór, zły i zdziczały, obcy ludziom i unikany przez nich, samotny, bezdomny prawie. <br>Stare szlacheckie gniazdo Janinów niszczało, nie podtrzymywane starannością właściciela. <br> Pan Piotr obojętnie patrzył na walące się ściany ojcowskiego domu. Pod pozorem polowania błądził dniami i nocami po puszczach obrastających Pieniny i groza przejmuje pomyśleć, ile