donośny, że kiedy przechodzili obok żelaznego ogrodzenia, mokry czarny dzik przyskoczył z głębi ogrodu i z sapaniem próbował wsadzić ryj między pręty, długo węsząc w ślad za idącymi w ciemność.&lt;/&gt;<br><br>&lt;div&gt;&lt;tit&gt;Część druga<br> WYSPA OGNIA<br>(Nowy Jork 1988-1989)&lt;/&gt;<br><br><br>&lt;tit&gt;Noc żywych Polaków<br>Zoe&lt;/&gt;<br>I chociaż było ciemno, Anglik dobrze widział złoty błysk klucza, którym Zoe cisnęła mu w twarz, i sparzył go jej krzyk, jej złość i rozpacz, a że był nagi, nie mógł popędzić za nią, półnagą i zanoszącą się argentyńskimi przekleństwami, po zakurzonych schodach i dalej biec lizaną mrozem ulicą, błagając, by wróciła, zatrzymała się, nie płakała tak rozdzierająco, więc