wszystkie drzwi do mieszkań, rozlegną się krzyki, pojawią się przed szarym budynkiem policyjne mundury i biały kitel lekarza. I zaczną nagle tłoczyć się ludzie na wąskim korytarzu piątego piętra, bo tam w głębi pod zamkniętymi drzwiami małego mieszkania: pokoju ze schludną nowo bieloną kuchenką, gdzie mieszkały dwie Polki, leży oto brocząc krwią młody mężczyzna na drewnianych, czysto wyszorowanych deskach korytarza, trzymając jeszcze w dłoni - rewolwer. Drzwi, które nie chciały otworzyć się przed kwadransem, gdy stukał do nich i kołatał ów młody człowiek, zdający się nie słyszeć stanowczego głosu: - Proszę odejść i nie niepokoić nas więcej! - teraz, gdy podbiegła pod nie głośna