nadprzyrodzonego, dokładnie przytaczał słowa duchów. Lecz szef zmienników wyrywał mu zaraz te kartki, miął w złości i zdegustowany krzyczał:<br>- A idźże pan, panie Rybek, pilnować zamków!<br>Pan Rybek zwieszał wtedy bezradnie głowę. Do domu wracał smutny, na żonę patrzył z przygnębieniem, a jadł jak myszka. Za niewielką rencinę kupił kilka bryków i próbował czegokolwiek się nauczyć. Niestety, nic z tego nie wychodziło. Było jeszcze gorzej. Upiory pastwiły się nad nim bez żadnej litości: "Nocą czarną Rybka chwyć, nie zrozumie z tego nic!" albo "Hej, Rybkowi poczytamy, będzie Rybek oczytany!".<br>Zygmunt nigdy nic nie słyszał. Gmach uczelni był dla niego martwy tak