i wyłaziła z nich reakcyjna dusza. Kiedy Kazimierz prezesował Oddziałowi, pewnego dnia zamknęliśmy się w gabinecie ze znanym i poważanym w ZSRR poetą moskiewskim. Alkoholu było w bród, więc rozwiązały się języki. I cóż usłyszeliśmy od tego wielokrotnego laureata radzieckich nagród państwowych? - Towarzysze - powiedział - nie wierzcie naszej literaturze. To wszystko bujdy, baśnie wymyślone, aby przypochlebić się partii i wspiąć się wyżej na szczeblach pisarskiej kariery. Bo to są pieniądze, dacza, samochód, kilkupokojowe mieszkanie. Kogo obchodzi idea? Gorzej, że bez wahania jeden drugiemu podstawia nogę. Więcej piszą donosów niźli książek - i tu podniósł palec do góry. - I tak trzeba, aby żyć w