Jestem samolub albo raczej samonienawistnik, co na jedno wychodzi. <br>Ona go naprawdę kocha. I on ją powinien pokochać. Byliby szczęśliwi. A ja?<br> Godzinami wpatruję się w to czarne pudło. Przypomina trumnę. I uparcie wywołuje wspomnienie, którego nie potrafię już odegnać. A może nie chcę?<br>To było wtedy, kiedy tak gwałtownie buntowałam się przeciwko śmierci mamusi. Dowiedziałam się od Basi, takiej jednej mojej koleżanki, że jej babcia umiera samotnie na raka. Basia odwiedza ją, kiedy tylko może, ale ma swój dom, swoje zajęcia. Zaofiarowałam pomoc w pielęgnowaniu chorej. Nie z dobroci serca - o nie! Chciałam to zobaczyć. Zobaczyć umieranie. Moment przejścia. Uchwycić tę