padać. Spojrzałem na bawiące się na pagórkach dzieci.<br>- Wolałbyś grać w piłkę? <br>- Nie. Wolałbym czytać książki. <br>- A o czym? <br>- O tym, jak będzie na świecie za sto lat. Albo za tysiąc. <br>- Tak cię to ciekawi? <br>- Bardzo. <br>- To rodzice chcą, żebyś się uczył grać? <br>- Tak. Mama i tata. <br>- A ty się buntujesz, ty nie chcesz. <br>- Ja chcę. Ale prawdziwą muzykę. <br>- No to graj gamy. <br>- Uff! - sapie Rysio i gra. <br>Skrywam ziewanie. <br>- A pan lubił grać Czernego? <br>- Nie, ale grałem. I jeszcze gram. <br>- To i ja będę. <br>Przechodzę na ton "profesorski": <br>- Nie wygrasz prawdziwej muzyki, jak nie będziesz ćwiczył. Palce nie będą ci