twarzy Jurczenki rozlał się uśmiech na podobieństwo pogodnej tęczy.<br><br>Teraz dopiero, gdy nastąpiło odprężenie, wybuchnąłem płaczem. Nie mogłem się powstrzymać, chociaż wiedziałem, że płakać już nie ma po co. Krysia trzymała się dotąd dzielnie, ale w tym momencie załamała się i zaczęła mi wtórować... Ojciec stał zakłopotany, z podniesionym kołnierzem burki, jak gdyby nagle zrobiło mu się zimno. Matka bezskutecznie próbowała mnie uspokoić. Przybiegła na pomoc panna Kazimiera i wyprowadziła Krysię.<br><br>Jurczenko usiadł obok mnie na podłodze, wyjął z kieszeni gwizdek kolejowy i wetknął mi go do ust. Wciąż jeszcze łkając, gwizdnąłem raz i drugi...<br><br>- Weź go sobie... Daję ci go