piasku, obserwując bezradnie wesołe zabawy much nad jego nosem. Chwilami jednak zapominał o uwięzi i rozgniewany bezczelnością natrętnych owadów z groźnym szczeknięciem zrywał się na równe nogi. Wtedy rzemienna obroża wrzynała mu się boleśnie w szyję, pies warcząc gniewnie układał się z powrotem w wydrapanym starannie legowisku, a muchy znów bzykały wyzywająco wokół jego głowy. Skrzypnęły drzwi od kuchni, więc Panfil żywo uniósł się na wyprężonych łapach i zamerdał służbiście ogonem. Na kamiennym ganku pojawił się Polek, niewyspany, z nastroszoną gniewnie czupryną. Posępnie spojrzał na Panfila, a pies, świadom swoich win natury moralnej, nie wytrzymał jego wzroku, odwrócił się wstydliwie bokiem