się z bliska, że mur jest mocno szarpnięty zębem czasu i bardzo łatwy do przebycia. <br>W kilka sekund już obie dziewczynki stały po przeciwległej jego stronie, w wysokiej trawie. <br>Pierwsza spostrzegła się Henrysia. <br>- To cmentarz! - krzyknęła z przerażeniem. <br>Helenka rozejrzała się dokoła. Rzeczywiście był to cmentarz, już bardzo stary i całkowicie zaniedbany. Trawa porastała jednolicie mogiły i ścieżki, że już tylko nierówność gruntu i pochylone krzyże znaczyły miejsca grobów. Wielkie drzewa rozrośnięte szeroko, brzozy białe o listeczkach drgających jak plamy świetlne na wodzie, lipy słodko pachnące, akacje wyniosłe, świerki obojętne i kasztany rozłożyste otaczały opuszczone groby ramionami zieleni. Ptaki aż się