Prof. Mmaa nie omieszkał wygarnąć bez żenady, co myśli o tego rodzaju antytermitarnych postępowaniach; nie zapomniał dodać, że to on sam podarował był Swojej Starej zdanie, znalezione u niej przy rewizji pojęć, nie może więc być mowy o jakiejś kradzieży; i że on sam, on, prof. Mmaa, bierze na siebie całkowitą odpowiedzialność; wreszcie - podkreślił z naciskiem - przez tę całą historię nie tylko nie jadł na obiad potrawy z cierni - tej samej potrawy, o której z takim zachwytem był łaskaw wyrażać się niedawno jego obecny rozmówca i której już nigdy spożywać nie będą mogli, jeśli ten niesłychany postępek nie zostanie naprawiony przez