ruchu rewolucyjnym", to gorąco popieram głos Romana Zimanda. Myślę, że jest to rzeczywiście tekst nieprawdopodobny na tle całej późniejszej polskiej tradycji intelektualnej. Jego niezwykłość - przynajmniej dla mnie - polega na tym, że z jednej strony Berent poruszył w nim sprawy, z jakimi polska myśl niepodległościowa i socjalistyczna będzie się borykać przez cały czas swojego istnienia. A z drugiej - że środowiska, do których broszura była adresowana, nie tylko nigdy jej nie przemyślały (casus Brzozowskiego - o czym była mowa), ale też chyba nigdy nie przeczytały. Pomińmy jednak sprawę recepcji.<br> Podstawowy problem tego tekstu polegał (i polega) na tym, by jego młodopolskie wysłowienie przełożyć na pewne