zapewne przejmującym dokumentem tej zatraconej ludzkiej równowagi. Trudno mówić o typie człowieka stworzonym przez sztukę ostatnich kilku dziesiątków lat, bo właśnie cały wysiłek tej literatury szedł w kierunku różniczkowania ludzkich jednostek. Można więc tylko mówić o pewnej wspólnej postawie poznawczej, o stosunku, jaki literatura zajęła wobec człowieka. Otóż jeden z charakterystycznych rysów, jaki wynika z niezliczonej ilości powieści od Prousta, aż po Huxleya, to dążenie do ukazania człowieka prawdziwego, opisanego szczegółowo i możliwie na tle jak najszerszego doświadczenia. Usiłowano wyczerpać człowieka do dna i bodaj wierzono, że się to uda przy pomocy wysubtelnionej analizy psychologicznej. Dzisiaj już można prawie z całą