już by się nie zabliźniały tak szybko jak młodzieńcze. Starość. Czas powinien umykać mi chyżej. Powinienem spaść na wadze, stracić ostrość zmysłów i odruchów bezwarunkowych, stracić apetyt, nie chcieć ruszać się z miejsca i ziębnąć. Lada chwila rozpanoszą się we mnie jednokomórkowce pesymizmu, pasożyty obawy przed chwilą, która nadchodzi, bakcyle chciwości, nieufności, przywiązania do tradycji i do własnej przeszłości. Stary! Ach, moja Istoto Najgłębsza, jak ten czas dziwnie leci! To, co przed chwilą, wydaje się, że przed wiekiem, a to, co het dawno - wydaje się, że dopiero co. Szkółka, a przedtem jeszcze freblówka, a przedtem jeszcze żłobek - bliższe ci są niż