głębokim wewnętrznym przekonaniem.<br>Komisarz słuchał grzecznie a cierpliwie, z kieliszkiem wdzięcznie ujętym w palcach prawej dłoni.<br>&lt;gap reason="sampling"&gt;<br>Byli wszyscy.<br>Więc pan Słotwiński odłożył papier, dłońmi białymi wparł się w poręcze fotela i jakby uniósł cokolwiek nad siedzeniem swój pięknie umundurowany korpus. Zabłysnęły nagle brunatne źrenice komisarskie, którymi groźnie uderzył w gromadę chłopskich twarzy - - Wiadomo wam, ludzie - przemówił - wedle jakiej to sprawy wezwać was tutaj kazałem...<br>- Wiadomo... dyć wiadomo! - ozwały się co śmielsze głosy.<br>- Mam ja tutaj, z polecenia pana prezesa wojewódzkiej naszej komisji, śledztwo uczynić dla sprawdzenia pretensyj, któreście w petycji swojej do władzy rządowej podali, ośmieliwszy się takowe podnieść względem przytomnego